|
O nas
Jak organizowana była Niemiecka Grupa Narodowa w Polsce po Okrągłym Stole Jak to naprawdę było Po akcji zbierania podpisów Niemców w Polsce w 1990 r. i powstaniu pierwszych nieformalnych grup Mniejszości Niemieckiej z inicjatywy Dietmara Brehmera i Henryka Krolla powołano Centralną Radę Stowarzyszeń Niemieckich Rzeczypospolitej w składzie Dietmar Brehmer, Jerzy-Georg Brylka, Henryk Kroll, Karol Nossol, Friedrich Sikora. Na Sekretarza Generalnego wybrany został Dietmar Brehmer a siedziba i biuro Centralnej Rady znajdowała się wówczas w Katowicach przy ul. Młyńskiej 2. Siedzibę zamierzano przenieść do jednej z miejscowości pomiędzy Opolem a Katowicami a ewentualne propozycje dotyczyły Gliwic i Strzelec Opolskich. Radę wybrano w Zawadzie koło Gliwic (niem. nazwa Bachweiler) a wyboru Sekretarza Generalnego dokonała sama Rada około miesiąca później w Katowicach. Szefem protokołu z Zawady była Pani Edeltraud Muschalik z Bytomia. W czasie obrad Rady obecny był dziennikarz Die Zeit, Thomas Kleine-Brockhoff, który z tego wydarzenia napisał obszerny artykuł w Die Zeit (Der schleichende Anschluß artykuł do pobrania http://www.zeit.de/1990/41/der-schleichende-anschluss). Nazwę Centralna Rada Stowarzyszeń Niemieckich w Rzeczypospolitej Polskiej (skrót CRSNwRP) zaproponował Dietmar Brehmer Henrykowi Krollowi i pozostali członkowie Prezydium nazwę zaakceptowali. Od tej pory zorganizowana Niemiecka grupa narodowa w Polsce – jej kierowniczy organ – posługiwał się oficjalnie nazwaniem Centralna Rada Stowarzyszeń Niemieckich w Rzeczypospolitej Polskiej. Nazwa nawiązywała do istniejących już gremiów Żydów i Romów w Niemczech – Zentralrat. Celem powołania Centralnej Rady CRSNwRP było utworzenie dachowej organizacji niemczyzny w Polsce, utworzenie reprezentacji Mniejszości Niemieckiej na rozmowy i przekazanie postulatów i propozycji Niemców w Polsce zarówno stronie polskiej jak i niemieckiej oraz stworzenie organu koordynującego działalność kształtujących się organizacji Mniejszości Niemieckiej w Polsce. Rzeczona inicjatywa zyskała uznanie zarówno Rządu Polskiego - Premier Tadeusz Mazowiecki oraz Rządu Niemieckiego - Wicekanclerz i Minister Spraw Zagranicznych Hans Dietrich Genscher. Inicjatywa powołania Centralnej Rady zyskała powszechne uznanie zarówno w Niemczech jak i w Polsce. Szereg pism jak np. „Gazeta Wyborcza”, „Tygodnik Powszechny”, „Wprost”, „Życie Warszawy”, „Dziennik Zachodni”, „Trybuna Śląska”, „Frankfurter Allgemeine Zeitung”, „Süddeutsche Zeitung”, „Der Spiegel” i „Die Zeit”, poświęciła temu wydarzeniu swoje łamy na czołowych stronach politycznych. Członkowie Rady udzielili kilkadziesiąt wywiadów w tym również do pierwszego i drugiego programu telewizji niemieckiej. Należy podkreślić fakt, iż członkowie Rady, szczególnie zaś członkowie Prezydium Rady wzorowo ze sobą współpracowali i utrzymywali stały, ścisły kontakt osobisty. Przy Radzie został powołany zespół doradców z profesorem Andrzejem Brożkiem, historykiem, pisarzem, publicystą, dziennikarzem; Pawłem Barteczko, dziennikarzem, publicystą, autorem, wydawcą prasowym; Andrzejem Żakiem; później dokooptowany został profesor Gerhard Bartodziej. Posiedzenia Prezydium Rady odbywały się w Katowicach, raz w tygodniu. Wojewoda Śląski Wojciech Czech zaprosił członków Prezydium Rady na wielogodzinne spotkanie, które odbyło się w jego gabinecie. Omawiano sprawy współpracy Mniejszości Niemieckiej z organami państwowymi i lokalnymi w świetle idei rozwoju społeczeństwa obywatelskiego i roli rozwoju kulturalnym a przede wszystkim rozwoju, dziedzinie nauki języka niemieckiego. Tego rodzaju oddolna, odważna i kreatywna propozycja napotkała jednak na poważny opór niemieckiego Związku Wypędzonych (Bund der Vertriebenen), który rościł sobie prawo do reprezentacji Niemców, którzy pozostali w Polsce. Jako że Sekretarz Generalny Dietmar Brehmer kierował Radę w kierunku polsko-niemieckiego pojednania i opartego na tradycji Mniejszości Niemieckiej z okresu międzywojennego w Polsce „lojalność wobec kraju w którym przypadło nam żyć leży w niemieckiej naturze" (Edward Pant, senator niemiecki w Polsce w okresie międzywojennym - "Loyalität liegt im deutschen Wesen, ist also jedem Auslanddeutschen charakterzug"), spotkał się z miażdżącą krytyką czołowych polityków Związku Wypędzonych (Hubert Czaja, Herbert Hubka i Hartmut Koschik). Latem 1991 roku delegacja Centralnej Rady wyjechała na roczne spotkanie Związku Wypędzonych w Würzburgu na którym przemawiał Sekretarz Generalny Rady Dietmar Brehmer, który podkreślił zasadę lojalności oraz samostanowienie niemieckiej grupy narodowej w Polsce. Zaraz po nim zabrał głos Blasius Handschuh, który przemówił w zupełnie innym tonie. Wystąpienie Brehmera spotkało się z uznaniem Hansa-Dietricha Genschera i Ambasadora Niemiec w Polsce Günterem Knackstedtem i z drugiej strony z silną krytyką działaczy Związku Wypędzonych, a szczególnie Herberta Hubki. Działacze Związku Wypędzonych, będący wówczas poważną siłą polityczną w Niemczech i cieszący się poparciem zarówno CSU jak i CDU dokładali wysiłków aby wpłynąć na działaczy Mniejszości Niemieckiej by wyeliminować z Zarządu Centralnej Rady Sekretarza Generalnego a nawet zniweczyć całe dzieło Centralnej Rady Stowarzyszeń Niemieckich w Rzeczypospolitej Polskiej. Osobą, która pierwsza poddała się presji był Członek Rady Georg Brylka, którego działania doprowadziły do rozbicia Centralnej Rady. Georg Brylka przybył do Biura Centralnej Rady w Katowicach legitymując się pismem Związku Wypędzonych oraz podpisami pozostałych Członków Rady z żądaniem oddania pieczątek Centralnej Rady. Doszło do nowych wyborów we Wrocławiu i wybrania nowego Zarządu (w skład którego znowu wszedł Dietmar Brehmer), którego Przewodniczącym został Blasius Handschuh. Po rozmowach Delegatów Prezydium Dietmara Brehmera, Jerzego Bryłki, Friedricha Sikory i Karola Nossola (nieżyjący już dziś brat Arcybiskupa Alfonsa Nossola) z Ambasadorem Niemieckim Günterem Knackstedtem w obecności Sekretarza Stanu w Rządzie Tadeusza Mazowieckiego – Pana Starczewskiego, Delegacja Centralnej Rady Stowarzyszeń Niemieckich w Polsce została zaproszona na rozmowy do Bonn z Kanclerzem Helmutem Kohlem i innymi czołowymi politykami w RFN. Szefem delegacji został Dietmar Brehmer. Prezydium Centralnej Rady przed wyjazdem do Niemiec postanowiło opracować i sporządzić kilkadziesiąt propozycji i postulatów dla strony niemieckiej, które miały ustalić zasadę współpracowania i finansowania Mniejszości Niemieckiej w Polsce. Inicjatorem opracowania rzeczonych propozycji był Dietmar Brehmer, który powołał zespól doradczy w osobach: profesor Andrzej Brożek, pisarz, publicysta, dziennikarz; Andrzej Barteczko, pisarz; Andrzej Żak; później dokooptowany został profesor Gerhard Bartodziej. Dokument pod nazwą Memoriał Centralnej Rady Stowarzyszeń Niemieckich w Rzeczypospolitej Polskiej zawierał kilkanaście ważkich i odważnych postulatów kierowanych dla obu zainteresowanych stron, tj. dla Rządu Niemieckiego i Rządu Polskiego. Delegacja Prezydium w składzie Brehmer, Sikora, Brylka przeprowadziła rozmowy na temat postulatów Centralnej Rady z Ambasadorem Niemieckim Günterem Knackstedtem i z Sekretarzem Stanu w Rządzie Mazowieckiego Panem Stefanem Starczewskim. Ze strony naszych partnerów rządowych propozycje nasze zostały przyjęte ze zrozumieniem i akceptacją (Starczewski, wcześniej był członkiem Helsińskiej Komisji Praw Człowieka). Memoriał dopracowywano jeszcze przez dwa tygodnie, po jego wstępnej akceptacji przez Ambasadora i Sekretarza Stanu, przedstawiono go Rządowi Niemiec na ręce Kanclerza Kohla. Unikalne zdjęcie pierwszego Gremium Zarządzającego - Prezydium Centralnej Rady Stowarzyszeń Niemieckich w Rzeczypospolitej Polskiej Członkowie Pierwszego Prezydium Centralnej Rady Stowarzyszeń Niemieckich w Rzeczypospolitej Polskiej, od lewej Henryk Kroll, Dietmar Brehmer - Sekretarz Generalny, Friedrich Sikora, Karol Nossol (brat Arcybiskupa Alfonsa Nossola) i Jerzy Brylka, Katowice, początek 1991r. Prezydium Centralnej Rady Stowarzyszeń Niemieckich w Rzeczypospolitej Polskiej w Würzburgu – pierwszy wywiad do telewizji ZDF, drugi z lewej Friedrich Sikora, Henryk Kroll, Dietmar Brehmer, Jerzy Brylka, lato 1991r. (na podchwytliwe pytanie dziennikarza ZDF "Wie groß ist jetzt Deutschland"? - Jak duże są obecnie Niemcy? Sikora podał z pamięci dokładną powierzchnię w kilometrach kwadratowych ówczesnych, już połączonych Niemiec) Statutowym celem powołanej do życia 1 lutego 1991 roku Niemieckiej Wspólnoty „Pojednanie i Przyszłość” (NW „P i P”), jest pełnienie łącznika pomiędzy mniejszością pochodzenia niemieckiego, a społeczeństwem polskim. Cele te realizuje m.in. poprzez pielęgnowanie języka kultury i historii niemieckiej, w drodze organizowania szkolnictwa w języku niemieckim, kursów nauczania języka niemieckiego. Niemiecka Wspólnota działa na rzecz odrodzenia kultury niemieckiej i języka niemieckiego na Górnym Śląsku. Niemiecka Wspólnota „Pojednanie i Przyszłość” dysponuje własnym dwujęzycznym pismem (Hoffnung – od 1993r.), własną dwujęzyczną audycją w Polskim Radiu (Górnośląski Magazyn Mniejszości Niemieckiej Pojednanie i Przyszłość – od 1991r.), dysponuje oddziałem Archiwum Państwowego (materiały dotyczące historii i działalności Mniejszości Niemieckiej w Polsce). Niemiecka Wspólnota jest współzałożycielem Polsko-Niemieckiego Liceum Ogólnokształcącego w Zabrzu im. Królowej Jadwigi, posiada swój własny klub sportowy – sekcję piłki nożnej (ćwierćfinał Mistrzostw Europy Narodowych w Szwajcarii w 2008r.). |
